Negen maanden later

Hoi allemaal, na lange tijd van verwaarlozing krijgt mijn blog weer een nieuw, fris bericht. Het is bijna negen maanden geleden sinds mijn vorige bericht en als iemand die van schrijven haar beroep wil maken, is dat eigenlijk 'not done', niet? Ik heb een reeks typische excuses hiervoor (verhuizing, carriereswitch, geboorte van dochter), maar ben blij om weer iets te plaatsen. Oude liefde roest niet..

IPB-vliegen, hoe werkt dat?

Mijn vriend werkt ruim tien jaar als steward bij een luchtvaartmaatschappij. Als personeel krijgt hij ‘flight benefits’. En dat is een leuke bijkomstigheid voor hem, familie en vrienden, want voor weinig geld kunnen we zo naar veel verre bestemmingen vliegen. Dit mooie voordeel heet de IPB-regeling, dat staat voor Indien Plaats Beschikbaar. Het is niet gratis zoals veel mensen denken, maar wel veel goedkoper. Voor een paar honderd euro vraag je een ticket aan naar een bestemming, maar je kunt alleen vliegen als er plaats op de vlucht beschikbaar is. Daarom is IPB'en best spannend, want je weet vaak tot vlak voor vertrek niet of je mee komt.

Beste tijd
Als IPB'er sta je standby op een vlucht en het ligt aan het personeelsnummer hoeveel prioriteit je hebt op de wachtlijst. Hoe hoger de senioriteit, hoe beter de kans om een stoel te krijgen.  Je kunt de beschikbaarheid van je gewenste vlucht van tevoren inzien. Als deze nog genoeg open stoelen aangeeft, dan kun je met een geruster hart naar Schiphol vertrekken. Toch moet je wel voorbereid zijn op een teleurstelling bij de gate. Dan moet je weer huiswaarts keren, om het dan de volgende dag weer te proberen. Populaire bestemmingen zoals New York, Kuala Lumpur, Curaçao en Kaapstad zijn geliefd voor IPB-vliegen, dus bij deze vluchten is het dus een grote uitdaging om mee te mogen. Ik weet dat ik deze bestemmingen op piekdagen beter kan vermijden. Daarom probeer ik op deze manier te reizen op doordeweekse dagen buiten de vakanties, dan gaat het meestal goed.

Spannend of zenuwslopend
De afgelopen jaren hebben we zo al meerdere keren voor een zachte prijs naar een verre bestemming kunnen reizen. Ook ben ik een paar keer per jaar met mijn vriend mee geweest op een vlucht als hij daar aan het werk was. Omdat hij op sommige bestemmingen een paar dagen vrij is, is het zo een minivakantie. Wellicht is het verblijf een stuk korter dan een normale vakantie, het is geweldig om er even naartoe te kunnen. En als je ingesteld bent op onzekerheid, dan is IPB'en ontzettend leuk. Zo niet, dan vind je het zenuwslopend. Er is altijd die kleine spanning of je mee kan. Bij het inchecken krijg je namelijk nog geen stoelnummer, maar je mag meestal wel doorlopen naar de gate. Eenmaal daar moet je je instapkaart aan het grondpersoneel afgeven. Als de vlucht er goed voor staat, dan krijg je meteen een stoelnummer. Als het vrij vol is, dan moet je wachten tot je wordt omgeroepen. En dat gebeurt soms pas als bijna alle andere passagiers zijn ingestapt. Dan komt het moment van de waarheid en de andere IBP'ers hangen ook als aasgieren rond  bij de balie, wachtend op een stoel. Op dat moment zijn zij grote concurrenten, vooral als zij meer senioriteit hebben. Als er inderdaad nog stoelen open blijken te zijn, krijg je een stoelnummer en mag je aan boord stappen. Als de vlucht vol is, dan kun je soms evengoed mee, maar dan op de klapbank. Dat is een van de ruststoelen van het cabinepersoneel. Als je hierop twaalf uur moeten zitten, dan is Economy Class een wel stuk luxer. Maar je mag evengoed niet klagen, he? Want je bent immers mee. Als je veel geluk hebt, dan mag je Business Class reizen. Dat hangt wel af van beschikbare stoelen, of de purser erachter staat en of je daarvoor netjes bent gekleed. Want in spijkerbroek en afgetrapte gympjes kun je beter niet IBP'en, tenzij je niet in Business Class wilt reizen. En wie wil dat nou niet?

De lucht in
Als je dan het geluk hebt om aan boord te stappen, dan heb je eigenlijk nog steeds geen garantie dat je ook daadwerkelijk meereist, vooral als de vlucht stampvol zit. Want een ontbrekende passagier kan alsnog komen opdagen en dan mag jij van boord af. Als IPB'er heb je geen rechten, want je hebt maar een fractie van de normale ticketprijs betaald. De vol betalende passagiers gaan altijd voor jou. Als de vlucht vetraagd of geannuleerd is, dan krijg je geen maaltijd- of hotelbon of andere vergoeding. Je hebt immers geen rechten.

Kerst in China
Afgelopen kerstvakantie mocht ik weer met mijn vriend mee op een van zijn  reizen. Deze keer was het naar Chengdu in China. Ik had in de kerstperiode een week vrij en zo konden we samen de kerst doorbrengen. Omdat de kerstvakantie razenddruk is, ging ik er ook vanuit dat ik de kerst thuis zou doorbrengen, de vlucht was namelijk behoorlijk vol. Gelukkig mocht ik weer mee en was er nauwelijks stress bij de gate. Zo kon ik mijn vriend aan boord weer begroeten.

Voor hem zijn die lange vluchten en verre bestemmingen een soort routine geworden, maar het is wel bijzonder als iemand van het thuisfront meereist. Als partner kom je als het ware even op zijn werk kijken en leert een aantal van zijn vele collega’s kennen. Zoals altijd was ik niet de enige IPB'er aan boord. Een paar andere bemanningsleden hadden ook een partner, dochter of vriend meegenomen. En dat is leuk, want op de bestemming kun je zo als reisgroep de omgeving bekijken.

Vijfsterren
De hotels waarin de bemanning verblijven zijn niet bepaald armoedig. Omdat je een kamer met een bemanningslid deelt, hoef je hiervoor niet te betalen, hooguit voor het ontbijt. En dat ontbijt is een echt walhalla, een buffet waar je bijna ‘u’ tegen zegt. Als bemanningslid moet je best wat discipline hebben om al dat lekkers in al die hotels te kunnen weerstaan, anders groei je zo uit je uniform. Omdat ik niet vaak in zo’n hotel verblijf ben ik bij het eerste ontbijt zeker drie keer naar het buffet gelopen. En vervolgens zat ik tot het einde van de middag vol, dus de volgende ochtend was mijn ontbijt al een stuk kleiner.

Tours en taalbarrieres
Tijdens ons verblijf hebben we mooie uitstapjes kunnen maken, soms gingen andere bemanningsleden ook mee. We zijn een ochtend naar de Panda Park gegaan om de lokale knuffelberen te bekijken. We hebben ook het beroemde Terracotta Leger in Xi’an bezocht en we hebben een Chinese kookles gevolgd. En al deze tours waren geregeld door een lokale reisagent die bemanningsleden als grootste klant rekent. Het is trouwens niet aan te raden om in China alles zelf te regelen. Het grootste obstakel hierbij is de taalbarrière; er zijn niet veel mensen die Engels spreken of lezen. Wanneer we met de taxi ergens heen gingen, dan moesten we een briefje laten zien waarop de bestemming in het Chinees stond. Een dag zijn we op eigen houtje naar Qing Sheng Mountain gegaan, een park in de bergen waar een Taoïstisch kloostercomplex lag. Dat lag 70 kilometer buiten Chengdu en daarvoor moesten we vanuit het hotel de metro pakken, dan de trein en vervolgens een taxi om de berg te bereiken. Dat is ons allemaal gelukt met behulp van allerlei briefjes met instructies in het Chinees: één om kaartjes te kopen voor de trein, één voor de taxi naar de berg, één voor de taxi terug naar de trein, etc. Als niemand Engels spreekt, dan ben je heel bij met zulke briefjes!

Het vliegt voorbij
Na vijf volle dagen en vele Chinese noodles, sweet and sour pork en groene thee verder moesten we ons melden voor de vlucht terug naar Amsterdam. Deze vlucht was half leeg, dus het was makkelijk om mee te kunnen. Het was een korte, maar mooie reis. Ik heb zo even de sfeer en cultuur van China kunnen opsnuiven. Ik weet nu dat dit land veel schoner en meer ontwikkeld is dan ik dacht. Het verschil tussen arm en rijk is hier duidelijk zichtbaar en vrijwel niemand is werkloos. Zo zijn er zelfs mensen die de vangrails langs de snelwegen schoonmaken. De verkeersituaties waren soms wel huiveringwekkend, want ze rijden daar als gekken. Als voetganger kun je zo overhoop gereden worden. Ook houdt men daar van veelvuldig rochelen en tuffen op straat, maar zo hebben wij ook onze eigenaardige gewoontes. De uitspraak ‘lands wijs, lands eer’ gaat hier ook zeker op. Zodra ik weer de kans krijg om mee te gaan naar een bestemming, dan pak ik die weer graag aan. Ik hoop dat mijn vriend hier nog lang mag blijven werken!

Wil je ook zo reizen? Zorg dan dat je iemand goed kent die in de luchtvaart werkt, wie weet of je een keer mee kunt..

Lootjes trekken, wat kan daar mis mee gaan?

Gisteravond heb ik met mijn familie en aanhang pakjesavond gevierd. Ja, dit was wel aan de late kant, want de Goedheiligman zou al lang en breed vertrokken zijn uit het land. De stoomboot bleef nog een week langer aangemeerd liggen voor deze familie, want op 5 december waren wegens werk een paar mensen afwezig. Gisteren vond dus het cadeaufestijn plaats, omdat iedereen er dan eindelijk bij kon zijn.

Een maand geleden hebben we lootjes getrokken, en vrij snel erna ging al het een en ander mis. Zo was mijn vriend niet bij de trekking en had ik zijn verlanglijstje ingevuld zonder hem te raadplegen. Toen hij achteraf hoorde wat ik namens hem aan de Sint had gevraagd, was hij niet bepaald onder de indruk. Toen moesten we dus iedereen een email sturen met zijn herziene verlanglijst.
De volgende dag kwam er een email van mijn ouders terug: de Sint was mijn lootje verloren en of ik hem mijn verlanglijst nogmaals kon sturen.

Toen het heerlijk avondje was aangebroken, stopten we bij mijn ouders thuis alles in de geschenkzak. Daarin zag ik opvallend veel cadeaus die voor mij waren bestemd, plus twee gedichten voor mij. Dat klopte niet, iemand zou die avond dus niets gaan krijgen! 
Mijn zusje was de pineut, niemand had haar lootje, terwijl twee personen die van mij hadden. Hoe was dat mogelijk?!

Mijn broertje had mijn lootje, hij kon het gewoon tonen. Mijn vader dacht dat hij die van mij had, maar was het lootje verloren. Bij de eerste trekking had hij inderdaad die van mij, maar het trekken moest opnieuw, omdat iemand zijn eigen lootje had. Bij de tweede keer had hij dus die van mijn zusje getrokken, maar heeft deze waarschijnlijk niet goed gelezen voordat het zoek raakte. 

Mijn zusje had zich gisteravond verheugd op het krijgen van Floortje Dessing's nieuwste reisboek en zachte bedsokken, maar kreeg in plaats daarvan blikken van medelijden en zakjes drop van anderen. Ze mocht  kiezen uit een aantal van mijn cadeaus, maar ze was niet bepaald geïnteresseerd in een van de twee theedozen of tosti-ijzer. De avond was evengoed gezellig en mijn zusje krijgt binnenkort alles wat op haar verlanglijst stond, dat komt zeker goed! Ze zal zeker minstens een exemplaar van haar geliefde boek gaan krijgen

Inmiddels zijn wij het eens dat volgend jaar de lootjes online worden getrokken, dat kan dan bijna niet mis gaan! 

Wild in de Ardennen

Als je eens een weekend wilt vluchten uit de drukte van de Randstad en sociale verplichtingen, dan is een bezoek aan de Belgische Ardennen een aanrader. Na slechts drie uur rijden ben je in een heel andere wereld waar de natuur ongerept is en de bourgondische levensstijl je warm ontvangt. Onlangs ben ik met mijn vriend een weekend daar geweest. We wilden even weg uit het leuke, maar haastige Haarlem. De afgelopen tijd was vrijwel ieder weekend voorbij gevlogen, vol met afspraken en verjaardagen. Erg gezellig, maar wel druk en op maandag moet je er weer tegenaan op het werk. Op een gegeven moment snak je naar frisse lucht en dus gingen we die opzoeken bij onze zuiderburen.

Op internet hadden we voor een leuke prijs een schattig familiehotel gevonden midden in het dorpscentrum van Saint Hubert. Voor tien euro extra per persoon konden we daar op de avond van aankomst ook een menu van wild krijgen. Dat was veelbelovend, dus dat boekten we erbij. Ook lekker makkelijk, dan hoef je niet ’s avonds laat het dorp nog af te struinen naar een restaurant. Het weekendje weg was hiermee geregeld en met slechts een weekendtas aan bagage konden we gaan.

(s)Tom(s)tom
Na drie uur rijden was vanuit de auto het uitzicht op drukke snelwegen, grote kantoorgebouwen en saaie weilanden veranderd in een bergachtig landschap van slingerende wegen, grote bomen en rotsen. De kleine bergdorpjes trokken voorbij en we zagen zowaar een paard langs de weg dat een kar met boomstammen voorttrok. Zo idyllisch! Toen zagen we een bord dat aangaf dat Saint Hubert linksaf was, terwijl de Tomtom overtuigend meldde dat we rechtsaf moesten slaan. Wel vreemd, maar we vertrouwden erop dat dit juist was, dus gehoorzaamden we het pratende apparaat. Tien minuten later wisten we dat ook een Tomtom zich kon vergissen, want we waren via een grote omweg over modderpaden en smalle straatjes naar de plaats van bestemming gestuurd.

Aangekomen in Saint Hubert moesten we een paar rondjes door het dorp rijden voordat we het hotel hadden gevonden. Het bleek aan de overkant van de kerk te liggen, maar door een verwarde Tomtom werd het een ingewikkelde speurtocht. ’’Kijk, dáár is het hotel,’’ zei ik toen ik gewoon eens uit het raam keek.

De accommodatie

Het hotel bleek in het echt een stuk minder mooi te zijn dan op de foto’s, maar de rommelige inrichting had wel iets. Verder was de eigenaar erg vriendelijk. Via een monster van een trap met oud donkerrood tapijt en gangen vol oude bankstellen, nepbloemen en andere frutsels kwamen wij bij onze eenvoudige kamer aan. Er was enthousiast schoongemaakt met bleek, dus we moesten het raam open zetten om de dampen te verdrijven. Het uitzicht op het dorpsplein was fantastisch, dus we kregen al zin in het wildmenu dat ons beneden te wachten stond.

Wild op je bord en op de kast

De eetzaal van dit kleine hotel had niet bepaald een romantische ambiance. Fel licht, spartaans meubilair en verlepte planten in de vensterbanken bepaalden de sfeer. De hoteleigenaren waren fanatieke verzamelaars van opzette dieren, want er stond een arsenaal aan fretten en roofvogels op de kast.  Kaarsjes waren nergens te bekennen en vanaf de muur keek een enorme hertenkop ons aan. Het was gewoon hilarisch. Het wildmenu stond niet op een kaart vermeld, maar werd mondeling in het Frans opgesomd. Het was een keuzemenu en de opties klonken als hokus pokus. Ik spreek wel een beetje Frans, maar dit tempo was me iets te hoog. Nadat de eigenaresse de keuzes een paar keer had herhaald en daarbij gebaren maakte van een fladderde vogel, bleken we een voorgerecht van vreemde soep, een hoofdgerecht van parelhoen en een nagerecht van crème brulée te hebben gekozen. Alles klonk beter dan dat het was, behalve het nagerecht. Al met al geen culinair hoogstandje, maar voor slechts 20 euro hadden we die avond toch prima gegeten.

Voldoende buitenlucht

De volgende dag gingen we een frisse neus halen in het nabijgelegen bos. Dat weekend was het jachtseizoen geopend, dus we moesten een aantal routes vermijden om zo niet beschoten te worden. We kozen voor een combinatie van twee wandelroutes in een schietvrij gebied en volgens de kaart zou deze twee uur duren. Eigenlijk duurde elke route afzonderlijk twee uur, maar daar kwamen we na 4,5 uur lopen en 20 km verder pas achter. Uitgeput en met enorme trek bereikten we de auto. Het was wel een fijne wandeltocht, want mijn hoofd was leeg, stressklachten waren weg en we hadden in ieder geval meer dan voldoende buitenlucht gekregen.

Uitgaan in Saint Hubert

Die avond hebben we afgeschoten wild verorberd in een pittoresk restaurantje in het dorp. Daar liepen nog echte professionele obers rond; deftige heren in witte overhemden en zwarte schorten. De hertenpaté, de goulash van everzwijn, gevolgd door een toetje van chocolade lava-taart waren overheerlijk. De wijnselectie was ook indrukwekkend. Normaal is vriendlief geen fan van rode wijn, maar deze vond zelfs hij erg lekker. Daarna hebben we nog Belgische biertjes gedronken in de dorpskroeg  waar de barmannen grote snorren hadden en leren giletjes droegen. Zo te zien was dit dé hotspot van het dorp, want alle tieners en stamgasten zaten hier. Buiten scheurde een pukkelige jongen op een schakelbrommer voor de zoveelste keer voorbij. Zelfs wanneer hij verderop door de bergen reed, hoorde je zijn brommer nog knetteren.
Ondanks dat Saint Hubert in een toeristische omgeving lag, trokken we als vreemdelingen best bekijks en werd de muziek nét niet stilgelegd toen we de kroeg binnenkwamen. Gelukkig ging de uitspraak ’bier na wijn geeft venijn’ bij ons niet op, want we voelden ons de volgende dag prima.

Op zondagmiddag was het alweer tijd om huiswaarts te keren. Nadat we de bakkerij naast het hotel hadden bezocht om locale lekkernijen in te slaan, begon de terugrit. Terug naar de drukte, maar wel met een opgeladen batterij voor een nieuwe werkweek.
<><><><><><><><>

Hoera, auto weer gevonden na 4,5 uur lopen!

De familiereünie

Dit jaar was het tien jaar geleden dat oma overleed. Ze had een lang leven gehad met vreugde, maar ook vol met diepe tragedies. Ze was tot een paar maanden voor haar dood nog helder en actief, maar na een hersenbloeding werd dit met een klap anders. Met een sterk verslechterde gezondheid was ze klaar om te gaan. Het was goed zo, ook al was het erg verdrietig. Haar begrafenis was drukbezocht, bijna gezellig zelfs, want alle neven en nichten waren er ook. 


Na oma's overlijden
Achteraf besefte ik dat dit de laatste keer was dat ik hen allemaal samen zag. Nadat mijn oma richting hemel was vertrokken ging ik niet alleen haar missen, maar ook haar verjaardagen waar je de hele familie tegenkwam. Oma was het middelpunt van de familie, want iedereen kwam elkaar bij haar thuis tegen. Nu zij er niet meer was, viel dit middelpunt weg. Er was geen familiehonk meer, geen persoon meer bij wie de gehele familie samenkwam. Mijn oma had zes kinderen, van wie twee vlak achter elkaar op jonge leeftijd waren verongelukt. Haar overige vier kinderen zorgden voor totaal 11 kleinkinderen en inmiddels 15 achterkleinkinderen. Een familie waarin nauwelijks ruzie was te bekennen, maar toch verwaterde het contact na haar overlijden.


De aanloop naar een reünie
Op de dag dat oma jarig zou zijn komen haar kinderen en aanhang steevast bij elkaar om samen te eten. Zo blijven de broers en zussen elkaar toch nog met regelmaat zien. De kleinkinderen van oma worden hier vreemd genoeg niet bij betrokken. 


Gelukkig bleek ik de niet de enige te zijn die haar neven en nichten graag weer wilde zien. Dankzij de sociale netwerken Facebook en Hyves kwam ik een groot aantal familieleden weer tegen en konden we zo een kijkje nemen in elkaars huidige leven. Toch weegt zo'n virtueel contact niet op tegen een persoonlijke ontmoeting en zo opperde mijn oudste nicht via een email om een 'neven en nichtenreünie' te gaan houden. Een geweldig idee, maar voer het maar eens uit met al die overvolle agenda's. De meeste van ons hebben inmiddels kinderen die ook drukke programma's naast school hebben. Daarom werd dus de Datumprikker ingezet en na een paar mislukte pogingen werd dan ergens in maart van dit jaar de datum voor de reünie vastgesteld: 22 oktober!  Dat was dus de eerst mogelijke datum waarop iedereen kon. In ieder geval hadden we dus ruim een half jaar om ons mentaal voor te bereiden op het moment van weerzien.


En toen kwam de reünie; succes of niet?
Drie weken geleden was het dan zover: gelukkig had niemand (op de partner van een nicht na) afgemeld, dus in Bowling Heiloo zagen de verloren familieleden elkaar weer. Omdat we niet allemaal op hetzelfde tijdstip binnen kwamen, ontmoetten we de een bij de bar en de ander tussen de rondslingerende schoenen in de kleedruimte. Het weerzien was gemoedelijk en vrolijk. Het was goed om al die vertrouwde gezichten weer te zien. Ik moet eerlijk zeggen dat ondanks de jaren niemand erg was veranderd. Om de vorming van kliekjes te voorkomen (die op oma's verjaardagen vaak wel ontstonden), werden we in verschillende teams ingedeeld. Dat bleek een succes met veel strikes, ballen in de goot en gezelligheid.  


Bij het steengrillen dat daarop volgde was het tafelgezelschap ook goed gemixt. Er werd weer volop bijgepraat, nicht Sonja bleek nog altijd de grote gangmaker te zijn en de sfeer was uiterst goed te noemen. Omdat een aantal neven en nichten nog dicht bij elkaar wonen en diens kinderen samen opgroeien, is bij hen het contact wel gebleven. Met de overige familieleden, waaronder ikzelf, moest er even een inhaalslag worden gemaakt met een samenvatting van de afgelopen jaren. 


En nu?
Als afsluiting van een geslaagde avond met veel eten en de nodige drankjes gingen we graag samen op de foto (zie hieronder het resultaat). Daarop voegde ik me bij twee nichten die een comité hadden opgericht voor het volgende evenement. Ik ben blij om te zeggen dat de reünie een succes was. Het knagende gevoel dat ik mijn familie nooit meer zag is hiermee verdwenen. Volgend jaar komt er weer een reünie!

Do's en don'ts in de kantoorkeuken

Op vrijwel elke kantoor is het te vinden: een keukenblok met een koffiemachine, koelkast en vaak ook een vaatwasser en magnetron. Deze ruimte wordt gebruikt door de medewerkers, mensen uit alle windstreken en met verschillende achtergronden. Er wordt hier koffie ingeschonken, lunch klaargemaakt, eten bewaard en geroddeld. Het is een ontmoetingsplek voor pauzerende collega's en het biedt een tijdelijke vlucht van vervelende telefoontjes, emails en de leidinggevende. Kortom, een populaire plek op kantoor met een hoog sociaal gehalte. 

Behalve vriendschappen en relaties die hier kunnen opbloeien, is een kantoorkeuken ook een voedingsbodem voor andere groei, zoals schimmels op verlopen etenswaren in de koelkast en in vuile koffiekopjes die op het aanrecht blijven staan. De yoghurt die een collega weken geleden in de koelkast heeft gezet, is nu groen uitgeslagen en hoogbejaard fruit loopt nu bijna uit zichzelf weg. En maar niet te spreken over de onplezierige luchtjes, vooral als iemand vis voor de lunch heeft meegebracht. 

Het lijkt erop dat sommige medewerkers denken dat er op kantoor een dienstmeid rondloopt. Zo laten ze zo veel mogelijk vuile kopjes op hun bureau staan, of verplaatsen die naar het aanrecht of de gootsteen. Met een kleine moeite kunnen ze het ook in de vaatwasser zetten of afwassen? De vuilnisbak is voor sommigen onvindbaar, zodat gebruikte theezakjes en lege melkstaafjes op het aanrecht of op de grond belanden. 

 Veel organisaties hebben huisregels en hun keukens zijn voorzien van goed leesbare notities. Toch worden deze regelmatig overtreden en wat is het excuus? Vaak worden er argumenten gegeven zoals: men had tot laat gewerkt, de trein moest worden gehaald,de schoonmaker zou zoiets toch opruimen, het eten in de koelkast was vergeten, et cetera. 



Wie ruimt dan alles op en houdt de keuken netjes, behalve de schoonmaker? Vaak zijn het steeds dezelfde mensen op kantoor die dat doen. Die zijn goed opgevoed en ruimen thuis ook alles zelf op, dus waarom zouden ze op het werk er een bende van maken?

Voor hen is het echter geen pretje om iedere keer de troep van de kantoorzwijnen op te ruimen en doordat ze het goed beu worden, zullen er spanningen op de werkvloer ontstaan. 

Het is een goed idee om de keukenetiquette regelmatig voorbij te laten komen via het intranet, mails en memo's, maar het is het meest effectief om overtreders persoonlijk te confronteren. Dit laatste is een uitdaging, omdat er vrijwel nooit een afzender staat bij de beschimmelde kopjes of de stinkende vis in de koelkast. De dader ligt vaak op het kerkhof.

Om de keuken een beter leefbaar terrein te maken, ergernissen onder collega's te verminderen en zo de werksfeer goed te houden is hieronder een overzicht van de do's en don'ts in de kantoorkeuken. Deze zijn makkelijk te onthouden voor iedereen:

Do's

• Plaats gebruikte glazen, kopjes, borden en bestek in de vaatwasser of was het af
• Vaatwasser vol? Zoek naar vaatwasmiddel en zet de machine aan.
• Vaatwasser klaar? Ruim het uit.
• Gooi al het afval in de daarvoor bestemde bak, er is altijd een afvalbak in een kantoorkeuken. Onvindbaar? Kijk eens in het gootsteenkastje.
• Zet een nieuwe pot koffie als je het laatste kopje hebt ingeschonken.
• Maak de magnetron schoon als je eten is ontploft.
• Eet je lunch uit de koelkast op of gooi het weg voordat het aan de wandel gaat of je collega's bedwelmt.
• Vul theezakjes, suiker- en melkstaafjes aan als deze op zijn.
• Ruim vlekken op je per ongeluk iets hebt gemorst. Er is meestal keukenpapier of een vaatdoek aanwezig.
• Wees een goede ambassadeur van keukenetiquette en licht je nieuwe collega's en externe consultants in. Spreek overtreders aan hun hun gedrag.
• De bovenstaande do's gelden voor iedereen, ook al ben je Senior Manager, Director of een VP. Juist in die functies is voorbeeldgedrag gewenst, want dat wordt overgenomen door ondergeschikten.

Don'ts

• Breng geen sterk ruikende etenswaren naar kantoor zoals vis of curry. Het hele kantoor zal ernaar ruiken als je het verwarmt in de magnetron.
  

  

  Vuilniszak vol?
  Die gooien we dan op de grond.

  
• Pak nooit eten of drinken uit de koelkast dat niet van jou is. 
• Laat je (halfvolle)kopjes niet in de gootsteen staan, ze horen daar niet.
• Laat  je gebruikte theezakje niet op het aanrecht slingeren. Het wordt meestal niet nog een keer ondergedompeld en is geen fris gezicht voor een ander.
• Laat een volle vuilniszak niet op de grond slingeren, maar breng deze naar een grotere container of naar een opslagruimte voor afval.
• Lieg niet als je wordt betrapt op het overtreden van de regels, en geef al helemaal niet een ander de schuld.

Tot mijn volgende blog!

Groetjes van een Office Manager