De familiereünie

Dit jaar was het tien jaar geleden dat oma overleed. Ze had een lang leven gehad met vreugde, maar ook vol met diepe tragedies. Ze was tot een paar maanden voor haar dood nog helder en actief, maar na een hersenbloeding werd dit met een klap anders. Met een sterk verslechterde gezondheid was ze klaar om te gaan. Het was goed zo, ook al was het erg verdrietig. Haar begrafenis was drukbezocht, bijna gezellig zelfs, want alle neven en nichten waren er ook. 


Na oma's overlijden
Achteraf besefte ik dat dit de laatste keer was dat ik hen allemaal samen zag. Nadat mijn oma richting hemel was vertrokken ging ik niet alleen haar missen, maar ook haar verjaardagen waar je de hele familie tegenkwam. Oma was het middelpunt van de familie, want iedereen kwam elkaar bij haar thuis tegen. Nu zij er niet meer was, viel dit middelpunt weg. Er was geen familiehonk meer, geen persoon meer bij wie de gehele familie samenkwam. Mijn oma had zes kinderen, van wie twee vlak achter elkaar op jonge leeftijd waren verongelukt. Haar overige vier kinderen zorgden voor totaal 11 kleinkinderen en inmiddels 15 achterkleinkinderen. Een familie waarin nauwelijks ruzie was te bekennen, maar toch verwaterde het contact na haar overlijden.


De aanloop naar een reünie
Op de dag dat oma jarig zou zijn komen haar kinderen en aanhang steevast bij elkaar om samen te eten. Zo blijven de broers en zussen elkaar toch nog met regelmaat zien. De kleinkinderen van oma worden hier vreemd genoeg niet bij betrokken. 


Gelukkig bleek ik de niet de enige te zijn die haar neven en nichten graag weer wilde zien. Dankzij de sociale netwerken Facebook en Hyves kwam ik een groot aantal familieleden weer tegen en konden we zo een kijkje nemen in elkaars huidige leven. Toch weegt zo'n virtueel contact niet op tegen een persoonlijke ontmoeting en zo opperde mijn oudste nicht via een email om een 'neven en nichtenreünie' te gaan houden. Een geweldig idee, maar voer het maar eens uit met al die overvolle agenda's. De meeste van ons hebben inmiddels kinderen die ook drukke programma's naast school hebben. Daarom werd dus de Datumprikker ingezet en na een paar mislukte pogingen werd dan ergens in maart van dit jaar de datum voor de reünie vastgesteld: 22 oktober!  Dat was dus de eerst mogelijke datum waarop iedereen kon. In ieder geval hadden we dus ruim een half jaar om ons mentaal voor te bereiden op het moment van weerzien.


En toen kwam de reünie; succes of niet?
Drie weken geleden was het dan zover: gelukkig had niemand (op de partner van een nicht na) afgemeld, dus in Bowling Heiloo zagen de verloren familieleden elkaar weer. Omdat we niet allemaal op hetzelfde tijdstip binnen kwamen, ontmoetten we de een bij de bar en de ander tussen de rondslingerende schoenen in de kleedruimte. Het weerzien was gemoedelijk en vrolijk. Het was goed om al die vertrouwde gezichten weer te zien. Ik moet eerlijk zeggen dat ondanks de jaren niemand erg was veranderd. Om de vorming van kliekjes te voorkomen (die op oma's verjaardagen vaak wel ontstonden), werden we in verschillende teams ingedeeld. Dat bleek een succes met veel strikes, ballen in de goot en gezelligheid.  


Bij het steengrillen dat daarop volgde was het tafelgezelschap ook goed gemixt. Er werd weer volop bijgepraat, nicht Sonja bleek nog altijd de grote gangmaker te zijn en de sfeer was uiterst goed te noemen. Omdat een aantal neven en nichten nog dicht bij elkaar wonen en diens kinderen samen opgroeien, is bij hen het contact wel gebleven. Met de overige familieleden, waaronder ikzelf, moest er even een inhaalslag worden gemaakt met een samenvatting van de afgelopen jaren. 


En nu?
Als afsluiting van een geslaagde avond met veel eten en de nodige drankjes gingen we graag samen op de foto (zie hieronder het resultaat). Daarop voegde ik me bij twee nichten die een comité hadden opgericht voor het volgende evenement. Ik ben blij om te zeggen dat de reünie een succes was. Het knagende gevoel dat ik mijn familie nooit meer zag is hiermee verdwenen. Volgend jaar komt er weer een reünie!